Mangojam

Twee dagen geleden kwam Joris terug van Sang Lee met een doos vol overrijpe mango's. "Snel opeten" was de instructie. Er gingen twee mango's in 't toetje die avond, en verder waren we nog niet gekomen. Vanochtend was het wel duidelijk dat 'overrijp' langzaam aan het veranderen was in 'rottend'. Hoog tijd dus voor wat keukenactiviteit (want 6 mango's tegelijk opeten was zelfs voor fruitvliegje Finn een iets te grote opgave).

Het recept:

Men neme een schaal vol kleine stukjes mango en een pakje geleisuiker speciaal (voor minder zoete jam).

Mix deze in een verhouding van 2:1 door elkaar (ik had ongeveer 500 gram mango en 200 gram suiker, nog iets minder zoet dus).

Dan op een zacht vuurtje aan de kook brengen en ondertussen af en toe roeren. Het is de bedoeling dat het fruit wat kapotkookt, maar aangezien dat bij mango dus niet zo bleek te werken is daar nog even een aardappelstamper aan te pas gekomen.

Schep wat jam op een schoteltje voor de zogenaamde 'geleerproef' (als 't afkoelt en dan dik genoeg is, dan kan 't in de potjes).

Vul 't potje tot aan de rand, dekseltje erop en ondersteboven af laten koelen.

En 'n goeie kok proeft natuurlijk altijd even z'n eigen brouwsel.

Zo, 'n kind kan de was doen! (of de jam maken)

Aan Mats is al dat gekokkerel nog niet besteed, die houdt 't liever 'au naturel'...

Maandag papadag

... en dan komt mama thuis en eist de hangmat op...



Zomaar een woensdagochtend...

...waarop we besloten croissantjes te bakken. (Waarbij Finn het deeg-uit-blik vakkundig in elkaar frommelde en op de bakplaat rangschikte.)

En wat smaakt er nou het best bij verse croissantjes? Versgeperst sinaasappelsap!

Vervolgens wordt het een gezellige bende aan de ontbijttafel wanneer Finn zijn croissantje zelf bestrooit met hagelslag...

en Mats compleet uit z'n dak gaat van een droge korst.

Zo'n woensdagmorgen (of eender welke morgen) zouden we wel wat vaker in mogen lassen. Want voor diegenen onder jullie die inmiddels beginnen te geloven dat het bij ons altijd relaxed, leuk en nogmaals relaxed is: ook wij kennen ochtendstress (en opruimstress, kookstress, opvoedstress, relatiestress, boodschappenstress en vul-verder-maar-in-stress).

Tot slot nog even een kleine update over Meneertje Brekebeen:

Neemt allen een voorbeeld aan deze flexibele peuter (okee, iets flexibeler had nog wel gemogen, dan had 'ie nu niet in het gips gezeten). Hij schikt zich zonder morren (met maar een iets korter lontje dan anders) naar z'n zittende lot. Dankzij twee knalblauwe kindertuinstoeltjes kan hij al zittend koken, en kruipend komt hij overal (zo ook via de poort naar de tuin van de buren, en weer terug, en weer naar de buren, en weer terug, enz.) 

Een dagje buitenspelen kostte op deze manier maar twee sokken (compleet doorgesleten door gesleep over de stenen), een rol papiertape en een boterhammenzakje tegen zandbakzand. Zelfs de mooie kartonnen constructie ter bescherming van sok nr. 2 hield het op deze manier niet lang. Maar lol had 'ie wel!

Meneertje Brekebeen

Men neme een badkameropstapje en een drukke overenthousiaste peuter (blij dat 'ie met dat opstapje eindelijk zelf bij de kraan kan). Mix die twee samen met een beetje ochtendstress omdat we eerst nog met Mats naar het consultatieburo moeten, en daarna meteen door naar de peutergym en.... je eindigt op de Eerste Hulp...

Volgens Finn begon die ochtend de gym al in de badkamer. Een opstapje is duidelijk bedoeld om erop en eraf te stappen, dus dat deed 'ie dan ook een keer of 100 (per minuut). De 101ste keer eindigde dat op handen en knieën op de grond. Even bleef het stil, en toen een oorverdovend gebrul. Nou is meneer niet zo kleinzerig uitgevallen, dus dit was dus wel 'n teken dat t niet met een kusje afgedaan kon worden. Even koelen en uitsnikken op de bank met de Muppets op tv. Het consultatieburo gebeld dat ik óf later kwam, óf een andere keer, maar dat we nu toch echt niet binnen 5 minuten daar op de stoep konden staan.

Halverwege de Muppets besloot Finn dat 'ie toch echt heel graag naar de gym wilde. Dus t hele spul in jassen gehesen, en Finn schuifelend naar buiten. "Zeg Finn, als lopen pijn doet is 't misschien helemaal niet zo leuk om te gaan gymmen..." "Wèl!". Op straat kwamen we buurmeisje Isa tegen, en mocht onze bikkel met haar en haar moeder mee naar de gym (ikzelf was inmiddels al ruim een half uur te laat voor 't consultatieburo, dat moest ook nog even tussendoor).

Tussen 't wegen en meten in (zo'n consultatieburo heeft wel wat weg van 'n veekeuring) stond daar ineens de mama van Isa, met in haar armen een zielige Finn. 'T gymmen bleek toch niet zo'n succes, dus met een koel lapje over de zere voet mocht Finn mee om torens te bouwen met de beduimelde blokjes op de dokterskamer (waarna 'ie daar weer een goeie beurt mee maakte door de gemaakte toren genereus aan Mats aan te bieden om om te gooien...). En ja, als je dan toch bij zo'n dokter bent, kan die ook meteen even naar t voetje kijken.

Haar conclusie: Laat daar maar eens foto's van maken. Dus weer naar huis, de heren aan de peer gezet, en Joris gebeld. Die kon gelukkig even van z'n werk weg om ons naar het ziekenhuis te brengen. Omajan gebeld voor de nodige hand- en spandiensten in het ziekenhuis (leek me niet zo handig om daar alleen met de kinders te zitten), en de hele karavaan vertrok naar de eerste hulp.

En toen begon het hele witten-jassen-circus.
Finn's zielige voet werd van alle kanten bevoeld en bekeken, en vervolgens konden we door voor foto's (nadat we eerst weer een tijdje op de gang hadden moeten wachten, waar Omajan heel inventief  'sesam-open-u' met de deuren heeft gespeeld).
Met twee kleurplaten in z'n bibberende handjes reden we de röntgenkamer weer uit om vervolgens... weer te wachten. Het doktersoordeel was onverbiddelijk: Gebroken, gips erom! Maar eerst nog even voor de zekerheid foto's van de andere voet. Dus weer... wachten. Finn weer onder het apparaat, moeders weer een mooi loodschort aan (Finn koos voor deze sessie de bloemetjesvariant, vrolijke kerel), en het apparaat had nog niet gepiept of meneer vroeg of 'ie nu toch wel weer nieuwe kleurplaten kreeg.
En daarna: juist, weer wachten. Het bleek mee te vallen, voetje twee was ongeschonden. Dus mochten we weer... wachten. Ditmaal bij de gipskamer.

Daar werd de zielige voet vakkundig gemetamorfoosd in een mooi wit gipsen exemplaar. Met de mededeling: "Hij mag er een week lang absoluut niet op staan" en een afsprakenkaartje om na die week loopgips aan te laten meten mochten we weer naar huis.

Dan ben je tweeëneenhalf, geniet je van je groeiende zelfstandigheid, en ben je ineens weer gekluisterd aan je buggy... Dat vraagt om een ijsje!

Wie heeft er nog tips voor een week lang zittend vermaak (met lekker-lenteweer-voorspelling)???

Lente!

Het is zondagochtend. Op zaterdagavond naar een zeer geslaagd (en dus laat geworden) feestje geweest, en amper een paar uur later zitten er twee minimannen vol energie tussen ons in in het grote bed. Het begint met de melding: "Ik heb gróóóte poep!", en dan barst het circus in volle omvang los. Twee paar wriemelbeentjes in broeken hijsen (waarvan eentje het persé zelf wil doen en de ander het altijd presteert om ze beide in één broekspijp te wurmen) de trui-van-gisteren erop en dan aan t ontbijt. Joris heeft de uitslaaploterij gewonnen en draait zich nog eens lekker om.

Tussen de broodkorstendiscussie met de een en het broodkorsten oprapen voor de ander door, valt er een voorzichtig zonnetje naar binnen. Lente!
En wat doet een mens in de lente? Ramen zemen! (ja, ook ik...) Van het vooruitzicht op een eigen emmertje sop en een 'pooozz' wordt Finn helemaal wild. Geen houden meer aan, hij wil naar buiten, die ramen moeten schoon!

Aan Mats is al dat gepoets nog niet besteed, en liggend op z'n kleedje is zijn belangrijkste doel het bestuderen van een erg aantrekkelijke (want geluidjes makende) tractor.

Het weerbericht op de radio vermeldt gemiddeld 13 graden.

Mia is t helemaal met me eens: hier moet van genoten worden!

Junior masterchef

Je bent tweeëneenhalf en je grootste hobby is koken. Je hebt je eigen minifornuisje en sleept daar regelmatig alle voor jou bereikbare potten en pannen uit de keuken naartoe. Beetje roeren, beetje omhusselen, laten sudderen met de deksel erop (anders 'pettert' t zo) en in de oven laten staan totdat t gaar is.

Op je Ikea-keukentrapje sta je met je neus erbovenop als papa en mama koken.
En dan, op een dag, moeten er champignons door de omelet. En heb je een heel handig kindermesje (wederom Ikea) onder handbereik. Eén en één is twee en zo sta je dan ineens als een volleerde masterchef de champignons te snijden (dat je kort daarvoor in een onbewaakt moment een complete prei hebt gevild totdat er niet meer dan een lenteuitje van over was zullen we dan maar even vergeten).

Peuteren

"Wat zit daarin?" Waar is dat van?" "Hoe werkt dat?" "Van wie is dat?" "Wat gaan we dalijk doen?" "Waar gaan we naartoe?" "Wanneer mag ik weer naar de peuters?"...

Vragen, vragen, vragen, het houdt niet op. En die laatste vraag, die is er nu dus bijgekomen. Want Finn was groot genoeg bevonden om over te gaan naar de peutergroep. Eerst een spannend half dagje oefenen, toen een hele dag, en toen... was daar Het Grote Moment: Meneer werd officieel een peuter. Er werd een afscheidsfeestje gevierd op zijn oude groep. De instrumentjes werden tevoorschijn gehaald en alle peuter-klassiekers werden uit volle borst gezongen (tenminste, door de leidsters dan).

En daarna mocht er dan eindelijk getrakteerd worden. Volgens insiders had Finn het er al de hele dag over: de mandarijnmannetjes! Aangezien zijn ouders er nog steeds van overtuigd zijn dat bergen snoep voor kinderen nergens voor nodig zijn (voor volwassenen van zeg zo ongeveer rond de 36 is dat een heel ander verhaal...) mocht Finn trakteren op zijn ultieme lekkernij: mandarijnen. Lapje erover, wat draadjes en een stift, en je hebt een peuterhit.











Onze kerel is nu dus een peuter, en dat zullen we weten ook. Op vrijwel alles volgt het commentaar hoe ze het bij de peuters wel of niet doen. We hebben dus goede hoop dat het tijdperk van de slaapzak onder het dekbed ("hoort er ook bij mama!") hierdoor binnenkort verleden tijd is.