En toen hadden we een nieuwe lamp!

Al vaker was ik 'm tegengekomen op Pinterest: De 'Doily-lamp'. Ook wel: de gefröbelde lamp van afgedankte gehaakte kleedjes uit grootmoeders tijd. En laat ik nou een tijdje geleden eens in een van de lappenbakken op mn werk een stuk van een kanten gordijn gespot hebben. Te lelijk om ooit ergens anders voor te gebruiken (sorry goedwillende collega die zo ruimhartig was dit aan mijn knutselparadijs te doneren), maar perfect geschikt voor... de Doily lamp!

Samen met Finn en twee scharen nam ik het gordijntje onder handen. Er moesten lapjes van geknipt worden, zeg maar vergelijkbaar met kanten kleedjes (die dan over de rug- of armleuningen lagen op de stoelen). Lekker werkje, al keuvelend op de bank draadjes doorknippen en maar zien wat voor vorm de 'kleedjes' werden.

En toen kwam het Echte Werk: plakken! Met een bakje vol plak (gemaakt van knutselplakpoeder, vergelijkbaar met behangplak) werden de kanten stukjes op een megaballon geplakt (zoëen waar een elastiek aan zit en die je dan tegen je hand kunt laten stuiteren). Al snel werd duidelijk dat de kleedjes van beide kanten heeeel plakkerig moesten worden, omdat ze anders niet goed glad te strijken waren.

Nodig: kanten kleedjes of gordijn, megaballon, plak, grote kwast
(en n plastic onderlegger omdat t wel heel smerig wordt...)

Zorg dat de stof aan beide kanten goed plakkerig is.

Op de ballon leggen en lekker met je handen glad smeren.

Laten drogen, en als je zeker weet dat de plak droog is de ballon laten knallen (daar hebben we hier een paar dagen mee gewacht, maar dat kwam eigenlijk vooral doordat er steeds iets anders te doen was). Daar waar het elastiek van de ballon zat was een mooie uitsparing voor een fitting gekomen (die nog een klein beetje groter geknipt moest worden). De oude slaapkamerlamp (een heel simpele van de Ikea) werd uit elkaar gehaald en weer in elkaar gedraaid met het kleedjesbouwwerk ertussen. ....Et voilà!:

Joris kan deze uitspatting van nostalgisch gefröbel helaas niet zo waarderen. (Maar ach, hij gaat over de tuin, ik 't huis ;-))

Zoete olijven

Het begon met een etentje vanwege een 12,5 jarig dienstverband. Om te snaaien lagen er gemarineerde olijven die zowaar zoet smaakten. Erg lekker. Volgens de mannen van de catering waren ze gemarineerd met knoflook, ui, gember en ........ suikerwater. 

Eenmaal thuis een paar dagen later eens gaan googelen op zoete gemarineerde olijven en kwam een aantal recepten tegen, zoals deze:

http://www.angelweb.nl/recepten/2010/10/olijven-marineren/

De eigen gemaakte versie had enkele dagen nodig om goed op smaak te komen. De eerste drie dagen was nog steeds de zurige smaak (van het vocht uit het potje) in de olijf te proeven. Na een dag of vijf was dat  geheel weg en het resultaat mag er wezen. Een heerlijke olijf, die eigenlijk helemaal niet meer naar olijf smaakt. Exclusieve olijven zijn voor dit recept zeker niet nodig!

Oh ja, onder de proefkonijnen zat een lyrische moeder: "Ik hou normaal helemaal niet van olijven, maar deze...."

Hier ons recept voor zoete gemarineerde olijven: 

• 2 potjes groene olijven (uitlekgewicht 2x 115 gr)
• suikerwater (50 ml water en 50 gr suiker)
• Olijfolie 150 ml
• Azijn balsam rosso 50 ml
• Schep honing
• 2 teentjes knoflook
• 4 bolletjes gember en scheut gembersiroop
• Halve zoete ui

1. suikerwater maken door water en suiker te verwarmen tot opgelost en laten afkoelen.
2. Olijven afspoelen.
3. Dressing maken van; suikerwater, azijn, olijfolie en honing. In een pot en goed schudden.
4. Alles bij elkaar en mengen.
5. Weekje in de koelkast marineren 

Varkensnootje?

Dit gaat over een boom in het park. Vaak langs gekomen, noten zien liggen, niemand die ze opraapt, maar wat zou het zijn? En nog belangrijker, kun je het eten? Want daar zit toch wel mijn fascinatie met de natuur. De boom heeft bladeren die lijken op een walnoot, de noten die eraf komen zijn werkelijk keihard, raar geribbeld, maar noot en schil waar hij in zit hebben iets weg van de walnoot. Het zal vast familie zijn, maar ik ging er eigenlijk vanuit dat het gewoon niet de walnoot was die wij kennen en vermoedelijk niet eetbaar. Tot ik onlangs in een nieuwsbrief van 'Eat the weeds' een stukje tegen kwam over de Hickory Pignut en Black Walnuts. Direct moest ik denken aan die boom in het park. 

Toch maar eens gaan kijken of er nog noten liggen. Gelukkig zijn rare noten niet echt populair, want er lagen nog vele zwarte ballen, eigenlijk een soort zwarte smurrie, ooit de bolster, met daarin de noten. (Black Walnut?) Met de voet was het niet te openen, de notenkraker wist er ook geen raad mee, gelukkig dat de vijzel van steen is en daarmee de noot kunnen kraken. 
Zie hier een resultaat

Zou het dan toch de varkensnoot (Hickory Pignut) zijn? 
Volgens Eat the weeds; ''The Pignut Hickory is so called because when cut the nut resembles the front aspect of a pig’s nose". 

Je zou het denken, maar enkele plaatjes van de pignut, laten een gladde bolster zien. Misschien dan toch de Black Walnut of Californian Black Walnut?

Foto's van de Black Walnut via google afbeeldingen lijken er meer op. In ieder geval is de buitenkant van de schaal op dezelfde manier geribbeld. Nog even gekeken naar de californian black walnut, maar die lijkt een kleinere noot te hebben en enkele foto's van geopende noten zien er anders uit. Voorlopig houden we het erop dat het gaat om de Black Walnut (Juglans Nigra). Volgens de beschrijvingen is hij smaakvoller als de europese variant. Alleen zou de bolster moeten worden verwijderd als hij groen is omdat volgens wikipedia de noten dan beter smaken. Komende lente de bladeren nog eens nader bekijken om zeker te zijn van de soort en dan misschien toch iets eerder gaan oogsten. 

De smaak, die lijkt wat op de walnoot, maar toch anders. Ik vind het eigenlijk wel een smaakvol nootje. Dus binnenkort maar eens terug naar het park met een plastic tasje. Hoewel voor Judith hoeven we het niet te doen, volgens haar smaakt hij naar zeep! 
Voor degenen die desondanks nieuwsgierig worden, wees welkom en kom deze vreemde noot proeven. 

Een buitenfilm eind december?

Dat bedenk je toch niet? Jawel hoor. Daar ga je toch niet naartoe? Jawel hoor. Dat kan toch nooit leuk zijn? Jawel hoor.

Comfortabele stoelen op de eerste rij, dekentje erbij, grote parasol tegen ongewenste regendruppels, lekker drankje en twee kinderen die met grote ogen (en heerlijk warm op schoot genesteld) keken naar het kerstverhaal van de Muppets. Errug fijn...

(En ook wel eens leuk om te ervaren hoe het is om als BN-er behandeld te worden. Ons tafereeltje zag er blijkbaar voor anderen erg uitnodigend uit om een foto van te maken. Sommigen gewoon pontificaal midden voor onze neus, telefoontje erbij en klikken maar. Anderen pakten het iets subtieler aan, liepen eerst een paar passen en pas dan kwam het telefoontje tevoorschijn (incl verradend flitslicht). Veel glimlachjes, schouderklopjes en ohh's en ahhh's mogen ontvangen ook. Gokje dat het de volgende keer een stukje drukker zal zijn bij de film als al deze mensen de oppas voor die avond gaan afbellen...)

Mooie Plaatjes Maandag

Hulpjes van de tuinkabouter

Er gaat niets boven een dagje in de tuin samen met een stel peuters. Zaterdag met Finn en Isa naar de moestuin geweest. De grootste lol, lekker aan het spelen, ontdekken en ze helpen ook nog eens mee. (met de 'lasagna') 
Heerlijk om te zien. 

Voor Isa was de moestuin enigszins nieuw en bij het eerste beetje vuil moesten de handen worden gewassen.  Water uit de regenton was niet goed genoeg, vies, of er geen warm water was? Want die had ze thuis ook. Ehmm....

Het begint te lukken. Een tuin waar de kinders kunnen spelen en waar deze grote tuinkabouter zijn ding kan doen. Het afgelopen jaar was toch net iets te karig, weinig groenten, heel veel onkruid en dan is het niet echt leuk spelen voor de kleintjes. 

Voor deze winter zijn er de nodige plannen om van de tuin een kinder- en groenten paradijs te maken. Vandaag een tipi gemaakt als voorproefje, er zal nog meer volgen voor de kinders. 

Zaterdag weer heerlijk genoten van een 'winterse' dag in de moestuin. 

Over de lasagnetechniek en bevroren tenen

Net even bij de Grote Tuinkabouter gaan kijken. Hij had zich tot bescheiden doel gesteld de moestuin dit jaar al voor de winter (of in ieder geval dan alvast voor het voorjaar) op orde te hebben. Nou moet ik hier voor de volledigheid wel bij vermelden dat dit nog geen enkel jaar gelukt is. T is namelijk geen postzegelformaat tuintje. Nee, we hebben wel 200m (in t vierkant). En we hebben ook twee kinderen, en een huis dat nooit af is, en veel andere hobbies... Juist, vat je 'm?

Maar dit jaar begint het er wel verdacht veel op te lijken dat het hem gaat lukken. Ik hoor enthousiaste verhalen over schoongemaakte bedjes, paden-in-wording en 'mulchen'. Over wàt? Over het bedekken van de grond met kranten, bladeren, mest, compost en koffiedrab zodat er geen onkruid komt en de grond mooi voedzaam wordt/is/blijft. Mijn Grote Tuinkabouter gaf me zelfs nog wat extra uitleg: Dit heet de 'lasagnetechniek' (en nu doe ik dan even een beroep op jullie kookkennis, want ik mag er toch wel van uitgaan dat iedereen weet wat lasagne is he?) Spreekt voor zich zou ik zeggen:

Hij heeft zo inmiddels al een paar bedjes 'gelasagnaat', en 't ziet er veelbelovend uit:

En zie je t nou goed? Ja, daar, naast die kruiwagen en zuurstokroze emmer: Er kon ook nog worden geoogst!

(Wat jammer nou dat ik altijd al heb gegruweld van prei...)
Helaas was niet al het groen te oogsten. Het had nog het meeste weg van sla uit de vriezer (nee, dat kan niet, weet ik ook wel, dûh). Btw: Tuinkabouter komt net binnen en verklaart dat dit de mierikswortel is.

En wat dacht je van deze groene (bruinige) weelde? Over een half jaar kunnen we daar weer asperges vinden!

Grote Tuinkabouter was hard aan het spitten, en hij bleek niet de enige met dat talent (hoewel ik me afvraag of dit ook iets met lasagne van doen heeft).

En die bevroren tenen? Iedereen die vandaag langer dan tien minuten buiten is geweest weet vast wel waar ik het over heb...

'Pinteresten'

Ik ben verslaafd.
Zo, dat is er uit.

Ik hou mezelf graag voor dat ik heel goed zonder kan. Totdat ik een computer voor m'n neus heb. Dan slaat het in alle hevigheid toe. Onbewust begin ik dan de typen: www.p.... en dan staat het er al. Zomaar! Hoef ik niks voor te doen, de computer herinnert zich automatisch mijn zwakheden.
Mijn ogen glijden over een lange lijst plaatjes. Mijn hoofd maakt overuren. 'Ja, dat is leuk!' 'Kan ik zeker maken!' 'Handig voor als...' 'Interessant, moet ik onthouden.' Ik zie mogelijkheden, voel de creativiteit borrelen. Jaaaaa, dit is het leven, fantastisch, wat een inspiratie!

Een paar uur later klap ik met tegenzin de computer dicht. Een hoofd vol ideeën, maar waar haal ik de tijd vandaan? (En nou hoor ik je denken: "Als ze nou eens niet zo lang achter die computer was blijven hangen...")

So true...

Maar nu heb ik een Plan. Een Missie. En voor deze maand is dat: Knutselen met plastic diertjes. Een heel 'board' heb ik er inmiddels al aan gewijd. Zoveel moois dat je kunt maken met dat plastic spul wat je voor een paar cent bij de Action (en voor nog minder bij de kringloop) kunt vinden. Het probleem is alleen: Wat ga ik maken? Want dat is nog wel vaak hetgeen me tegenhoudt. Zoveel ideeën dat ik niet kan kiezen, niet weet waar te beginnen en dus maar helemaal niks meer doe (en veilig achter de computer wegkruip).

Dus bij deze: Help me kiezen! Laat me voor kerst weten wat jij nou 'Het ultieme idee' vindt (via deze pagina, facebook, mail, maakt niet uit) dan verloot ik een van deze maaksels onder mijn helpers.

'magneetbeestjes'

'beestjeslijst'

'beestjeskapstok'

'plantenbeestjes'

'beestenpotjes'

'boekenbeestjes'

Moeilijk he, kiezen...

Pietenproductie

"Knutseljuf, we maken toch zeker wel iets voor Sinterklaas hè?"
Geen ontkomen aan, al voor het tiende (!) jaar op een rij zit ik eind november vast aan het zelfde thema. Gedurende al die jaren heb ik de meest fantastische creaties bedacht. Nachtenlang lag ik wakker om maar zo origineel mogelijk uit de hoek te komen. Maar eindelijk is het kwartje dan toch gevallen: Maak een Piet, en je maakt vrienden!

Om er dan toch nog even wat origineels van te maken werd het wel een marionetpiet. Je weet wel, zoëentje met touwtjes die dan kan lopen, zwaaien en dansen. Zoëentje waar de kinderen allemaal om smeken: "Aaaaa, mag ik m eventjes vasthouden.....?"

Voor de jongsten compleet van papier:

En voor de oudsten met leuke fleurige stofjes:

Alles was tot in de puntjes voorbereid voor deze pietenproductie (jawel, op mijn werk ben ik -noodgedwongen- ontzettend gestructureerd):

En na twee dagen was mijn vensterbank druk bevolkt met half-affe zwarte mannetjes. Volgende week nog eventjes de nodige ledematen en touwtjes toevoegen.

Massa-Pietenproductie saai? Nee hoor, kijk maar eens welke varianten ik inmiddels al tegenkwam:

'Niet-Piet'

'Heilige-boon-Piet'

'Hoera-ik-kan-knippen-Piet'

'Bling-bling-Piet'

'Pietje-relaxed'

En krijg je nu spontaan ook zin om een pietje te produceren, hier zijn de lesbrieven (die hangen altijd megagroot op het bord, ter bevordering van de zelfstandigheid):

Papieren Piet

Stoffen Piet

Door de handjes en het hoofdje wordt met een naald een draadje bevestigd, knoop deze vast aan een stokje en spelen maar!

Pepernotencakejes

Met een half slaapdronken hoofd vanochtend tegen Finn gezegd dat we vandaag wel pepernotencakejes konden gaan maken. Verder dan 'we mixen wat koekkruiden door het cakebeslag' kwam ik toen nog niet.

Een paar uur later, Mats in bed (voor kook- en bakexperimenten toch wel een vereiste), gingen we 'even' die cakejes bakken. En toen bleek dus dat er geen kant-en-klaar pak meer in de kelder stond. Geen nood, een receptje is snel genoeg gegoogeld. "Men pakke 4 eieren".... ehm, met dank aan de wentelteefjes van woensdag zat er nog maar eentje in het doosje. Ander recept, speciaal voor kruidcakejes deze keer: "Weeg 100 gram havermout". Kan me niet herinneren ooit havermout in huis te hebben gehad, dus helaas.

Finn stond ondertussen al in vol ornaat klaar om te 'mixeren'. En omdat risico's 't leven een stuk leuker maken besloot moeders op dat moment dan zelf maar iets te improviseren. Dat ene ei, 'n lepel koekkruiden, bruine basterdsuiker, een half glas melk, wat zelfrijzend bakmeel (en nog een beetje, nog een beetje en oeps, dan nog maar een beetje melk erbij), en op 't laatste moment nog even de geniale ingeving er ook maar wat boter door te 'mixeren'.

Eenmaal in de oven zetten ze 't op 'n rijzen. So far so good... Houten prikkertje erin, schoon er weer uit, check. Voor het ultieme sinterklaasgevoel met 'lijm' van poedersuiker met water op ieder cakeje een pepernoot geplakt.

Voor de schoonheidstest waren ze inmiddels al met vlag en wimpel geslaagd. Na wat geduld (heeeel grote opgave voor 'n driejarige) waren ze zo ver afgekoeld dat we net geen blaren meer op onze tong zouden krijgen. Proeven! En hoewel een beetje plakkerig werden ze volmondig goedgekeurd: "Jaaaaah, die wil ik gaan uitdelen aan mijn vriendjes..."

En voor wie nou iets minder avontuurlijk is ingesteld, hier is het recept (min of meer):
* 125 gram bruine basterdsuiker
* 150 gram zelfrijzend bakmeel
* 1 eetl. koekkruiden
* 1 dl melk
* 1 ei
* 25 gram boter
* poedersuiker met een heel klein beetje water
* pepernoten
In cupcakevormpjes doen en in de oven op 170 graden (gokje, displaytje doet t hier niet) in ongeveer 20 à 25 minuten bakken. Daarna van poedersuiker met een heel klein beetje water een papje maken en hiermee op ieder cakeje een pepernoot 'lijmen'.

Hij heeft ècht een paard!

Net op tijd (goh, verrassend) arriveren we bij het kanaal. De boot (beladen met grote kado's) is al in zicht. Pieten lopen af en aan en Finn heeft al een paar handen vol pepernoten te pakken. Daar mogen er wat hem betreft nog veel meer bij komen, want op zijn rug hangt een leeg rugzakje, speciaal voor het verzamelen van deze lekkernij.

De muziek speelt een modern sinterklaasliedje, Megamindy- en Megatobypiet poseren gewillig voor flitsende camera's, Tweetpiet banjert rond met zijn tablet en op onze schouders zitten twee zwaar onder de indruk zijnde minimannen. De grootste heeft een soort van half-hangende positie ingenomen en tuurt in de verte: "Jaaaaah, ik zie um....!" De kleinste heeft nog niet echt door waar nou al die drukte voor nodig is. Met grote ogen kijkt hij rond. Ogen die het grootste deel van de tijd blijven rusten op argeloze toeschouwers (van wie er eentje mij zelfs toevertrouwde zich wat ongemakkelijk te voelen onder deze aandacht).

Sint beklimt het podium, er wordt nog meer gezongen en getweet, en ook de burgemeester is van de partij. Finn houdt zich op dat moment vooral bezig met de grote vraag: "Waar is het paard?" en "Is er eigenlijk wel een paard?" Na wat een eeuwigheid lijkt (enigszins gekleurd door kou en zware nekballast) verlaat de Sint het podium weer om, jawel, op z'n paard te klimmen! Finn slaakt een zucht van verlichtig: "Hij heeft ècht een paard!"

's Avonds staan er hier bij de kachel twee minischoentjes. Voor het paard hebben we een bakje water, een suikerklontje en een soepstengel. "Finn, komt het paard dan ook mee om de kadootjes te brengen vannacht?" "Neehoor, natuurlijk niet, die blijft thuis om te slapen. Ze komen gewoon met een bus waar alles goed in past en dat eten nemen ze dan wel mee naar huis." ("En als Jippie en Mia nou alles stiekem opeten, dan leggen jullie wel nieuwe neer hè?")

Moderne sinterklaasliedjes, Megamindy- en Megatobypiet, een Tweetpiet en een megabus in plaats van die trouwe over daken wandelende schimmel. Sinterklaas gaat met z'n tijd mee...

Dag sinterklaasje, daaaaaag!

Schoenmaatjes

Sinterklaas... kerst... In december kunnen we er niet onder uit: de al torenhoge berg speelgoed hier in huis zal ongetwijfeld weer aangevuld worden met het hoog(-on)nodige.
En toen zag ik dit:

Voor meer uitleg, klik op deze link. (En bekijk vooral eens de filmpjes, zo mooi!)

Niks mis mee om onze minimens er een beetje bewuster van te maken dat niet iedereen bergen speelgoed heeft, en dat sommige kinderen zelfs zo weinig centjes hebben dat ze erg blij zijn met een nieuwe tandenborstel!
Dus vandaag togen we incl. booschappenlijstje naar de Action. Doel: het vullen van een kadodoos voor een kindje ver weg. We kozen voor een jongetje tussen de 2 en 4 jaar, zodat Finn's kadosmaak volop tot z'n recht kwam.

Eenmaal thuis gingen we aan het knippen en plakken (nadat we eerst snel Mats in bed gelegd hadden, die er halverwege de Action al luidkeels van baalde dat we winkelden onder slaapjestijd). De saaie schoenendoos moest met mooi kadopapier en heeeel veeeeel plakband omgetoverd worden tot Fantastisch Kado.

Daarna de aankopen ontdoen van verpakkingsmateriaal (je wilt natuurlijk niet een berg onnodig plastic een derdewereldland in sturen he).

Gelukkig had niet alles verpakkingsmateriaal, want in het kader van 'wat over hebben voor een ander' mocht Finn ook wat van zijn eigen speelgoed uitkiezen voor het andere kindje. Onzelfzuchtig als 'ie is kwam 'ie meteen aanzetten met een grote emmer (incl. deksel 'want dan kan 't kindje niks kwijtraken') vol met badspeeltjes. Dit hebben we met de nodige onderhandelingsstrategieën weten terug te brengen tot twee vissen, een sponsje en een velletje stickers.
Met een beetje passen en meten (want hoe frot je een cars-bal, koeienknuffel -tja, da's Finn he- en heel veel andere dingen in een schoenendoos?) hebben we uiteindelijk een Fantastisch Kado:

 Fototjes erop ("Mats moet ook hoor, die hoort er ook bij!"). incl. barcodesticker:

En dan nog een mooie tekening bij wijze van extra verrassing aan de binnenkant van de deksel:

En nu zit mijn onzelfzuchtige schenker naast me zijn lunchmenu door te geven. "Nee, geen boterham met pindakaas, liever een crackertje met kaas. En een beetje boter. En vergeet het plakje snoepkaas niet. En mijn beker melk. O nee, ik wil twee snoepkaasjes!"

Ik denk terug aan het filmpje met blije schoenendooskinderen en schaam me voor onze luxe...